De problemen rond Darwins evolutietheorie als functie van de survival of the fittest zijn nauwelijks afgenomen sinds ze ongeveer 150 jaar geleden voor het eerst werden afgekondigd. De reden is duidelijk: achter de evolutietheorie schuilt een doctrine van de structuur van organismen die alleen kan worden verklaard door de aanpassing aan de buitenwereld aan te passen. De oudere doctrines van de schepping hebben vanaf het begin op gespannen voet gestaan met het evolutionisme – soms met behulp van directe theologische argumenten en op andere momenten met behulp van verfijnde wetenschappelijke argumenten. In de bres stapt Friedrich S. Rothschild, een getrainde neuroloog, psycholoog en arts. Op basis van zijn onderzoek in de vergelijkende embryologie stelt Rothschild dat het centrale zenuwstelsel van zowel dieren als mensen betekenis overbrengt, net als taal, en niet alleen een systeem dat gericht is op aanpassing aan de externe omgeving. Zijn theorie van de biosemiotiek introduceert het concept van innerlijke aanpassing. Deze aanpassing aan de voornaamste krachten geeft zin aan het leven. In monotheïstische religies wordt deze kracht God genoemd. De kwestie van aanpassing is daarom zowel extern als intern gerelateerd aan de groei van de persoon, niet minder dan de omgeving. Dit boek is bedoeld voor diegenen die geïnteresseerd zijn in het leven en de verschillende betekenissen ervan voor studenten sociobiologie en geneeskunde, maar ook voor degenen die zich bezighouden met geesteswetenschappen. Taal: Engels