Productie van de tijger I begon in augustus 1942 in de fabriek van Henschel und binnenkort in Kassel, aanvankelijk met een snelheid van 25 per maand en een piek in april 1944 op 104 per maand. 1, 355 waren gebouwd in augustus 1944, toen de productie werd stopgezet. De ingezette tijger i's bereikte op 1 juli 1944 een piek van 671. Het duurde ongeveer twee keer zo lang om een tijger I te bouwen als een andere Duitse tank uit die periode. Toen de verbeterde tijger II in januari 1944 met de productie begon, werd de tijger I al snel uitgefaseerd. Enthousiast om gebruik te maken van de krachtige nieuwe wapen te maken, Hitler beval het voertuig worden gedrukt in dienst maanden eerder dan was gepland. Een peloton van vier tijgers kwam op 23 september 1942 in actie in de buurt van Leningrad. Opererend in moerassig, bebost terrein, was hun Beweging grotendeels beperkt tot wegen en sporen, die defensie tegen hen veel gemakkelijker maken. Veel van deze vroege modellen werden geplaagd door problemen met de transmissie, die moeite had met het hanteren van het grote gewicht van het voertuig Als te hard geduwd. Het kostte tijd voor bestuurders om te leren hoe te voorkomen dat overbelasting van de motor en transmissie, en velen brak. De belangrijkste gebeurtenis van deze overeenkomst was dat één van de tijgers in swampy grond werd geplakt en moest worden verlaten. Gevangen grotendeels intact, het stelde de Sovjets in staat om het ontwerp te bestuderen en tegenmaatregelen voor te bereiden.